Proscritzione

Dae Wikipedia, s'entziclopedia lìbera.


Articulu in nugoresu

Sa proscritziòne (in latinu: proscriptio), a su cumintzu fit in su mundu anticu romanu unu bandu prùbicu in ube si notificabat sa bèndia de sos benes de unu depidòre.

In s'urtimu periodu repubricanu de Roma (I° seculu innantis de Cristu) sa proscritzione fit bènnia a mèdiu de pelèa politica. Fit difattist unu istrumentu pro che bocare a fora, chin s'esiliu, o che ispèrder fisicamente sos inimicos politicos e pessonales, e sos benes issoro los intregaban in s'erariu prubicu o impreaban pro pacare sos sordaos. Bi aìat àppiu duas proscritziones mannas: cussa de su dittatore Lucius Cornelius Sulla Felix contr'a sa classe de caddos in s'82 a.C. e cussa de sos triumviros Octavianus, Marcus Antonius e Marcus Aemilius Lepidus a dannu de sos inimicos issoro in su 43 a.C., a ube che aìat ruttu finas s'oradore Marcus Tullius Cicero.

Su favèddu est abbarrau pro inditare, peri sos tempos chi aìan sichìu, s'atzione de unu regime chi, a sa falada de su chi lu aìat pretzédiu, che bocat a fora e a fortza classes dirigentes intrègas.