Isco de no ischire

Custu artìculu est iscritu in sa grafia nugoresa. Abbàida sas àteras bariedades gràficas:

campidanesu · LSC · logudoresu

"Isco de no ischire" est unu ditzu narau dae Sòcrate, connoschiu gràssias a su contu de Platone, filòsofu grecu. Su contzetu, mutiu "paradossu socràticu" puru. Est retentu su fundamentu de su pessamentu de su filòsofu grecu. Fundau supra s'innoràntzia intèndia comente cussèntzia de non connoschimentu definitibu, chi mudat in sa insimia fundamentale de su disizu de connoscher.

Carena de Sòcrate.

Sas fontes

Sas iscrituras de Platone

Sas Fontes istòricas chi tenimus describint Sòcrate comente unu personazu animau cum betze gana de beridade e de ischire, ecoghi li iscapabant semper. Gasi che issu semper nabat de no ischire, pròpiu pro custu de esser prus sàpiu de sos àteros

In s'apolozia de Socrate est describiu chi Socrate apat tentu cussèntzia de cusse dae unu abenimentu singulare. Un'amicu suo, Kerephonte, abiat pediu a sa pìtia, sa pride de s'oràculu de Delphi in Delphi, chie fit s'òmine prus sàpiu de Atene, s'issèperu de issa fit Socrate. Socrate ischiat de no esser su prus sàpiu, tando tzucabat in cherta de calicunu prus sàpiu de issu intre polìticos, poetas et artesanos. Pariat chi sos polìticos chensabant sapidoria chene connoschèntzia; sos poetas podiant tocheddare sas pessones cun sos fabeddos issoro, peroe no ischiant su sinnificau; et sos artesanos podiant chensare sa cunnoschèntzia petzi a pitzus de pacos nicheles.

Ande s'oràculu non podiat narrer fàbula, s'issèperu suo si cheriat intèndiu chi sa sapidoria cunsistit in sa cussèntzia de s'innoràntzia etotu. A sa fine de s'acrarimentu, sichit Socrate, sos chi si pessabant sàpios, at in antis de sas contradissiones et disadatamentos et totu, tenent ispantu et ismarighinida, parendhe pro su chi finint: de sos presumios mengos chi no ischiant de lu esser. «tando abia cumprèndiu», narat Socrate, «de a beru ego fipo su prus sàpiu ca soe s'unicu chi no ischit et nen pessat de ischire».