Manfredo Tafuri

Dae Wikipedia, s'entziclopedia lìbera.


Articulu in logudoresu

Manfredo Tafuri (Roma, 1935Venezia, 1994) est istadu unu architeto e istoricu de s'architetura italianu.


Allievu de Ludovico Quaroni, in su 1966 aiat binchidu sa cattedra de Storia dell'Architettura a Roma. In su 1968 si fit trasferidu a s'Università IUAV di Venezia inue fit poi diventadu su direttore de s'Istituto di Storia. Fit istadu un attivista de su Partito Comunista Italiano. Ada insinzadu finas a s'annu de sa morte in s'universidade veneziana.

Manfredo Tafuri istoricu de s'arte e academicu fidi unu de sos pius importantes istoricos de s'architettura de su mundu de sos ultimos 50 annos. Issu fit notu pro aer contrastadu sa "critiga operativa" de sos istoricos comente Bruno Zevi, e pro aere ifidadu e rigiradu sa idea chi su Rinascimento fit un epoca de oro comente fit istada interpretada in sos iscrittos de sos criticos autorevoles comente Rudolf Wittkower e James S. Ackerman.

Segundu Tafuri, s'istoria de s'architetura no ada una progressione lineare inue un'istiliu dat fromma a su sucessivu, ma oltas meda una lotta violenta inue chie inchede usat s'architetura pro esprimere sa propria predominanzia; e finas a cando custa lotta continuat in su presente, s'istoria de s'architetura non est una boida materia academica, ma un'area aberta a su dibatitu.

In sos annos 1970, Tafuri aiat publicadu importantes saggios in Oppositions, sa rivista de architetura dirigida dae Peter Eisenman. Poi e sos 80, aiat comintzadu a istudiare sas teorias e sas pratigas de s'architetura rinascimentale, dende letturas noas de sos varios contestos sociales, intelletuales e culturales. Issu aiat sintetizadu s'istoria de sas bideas e progetos architetonicos cun discussiones subra sos grandes centros de inue si fin ivulupadas sas innovatziones de s'architetura in Italia: (Firenze, Roma e Venezia), chi fini sos puntos jae dae sa meidade de su 1400 a su comintzu de su 1500, e figuras fundamentales comente Leon Battista Alberti, Filippo Brunelleschi, Francesco di Giorgio, Lorenzo de’ Medici, Bramante, Raffaello, Baldassare Castiglione e Giulio Romano.


Bibliografia[modìfica | modìfica su còdighe de orìgine]

  • M. T., Teoria e storia dell’architettura, Laterza, Bari 1968
  • M. T., Il concorso per i nuovi uffici della Camera dei Deputati. un bilancio dell’architettura italiana, Edizioni Universitarie Italiane, Roma 1968
  • M. T., Progetto e utopia: Architettura e sviluppo capitalistico, Laterza, Bari 1973
  • M. T., Per una critica dell’ideologia architettonica, contenuto in: Contropiano, Materiali Marxisti, n. 1 (gen.-apr.) 1968
  • F. Dal Co, M. T., Architettura contemporanea, Electa, Milano 1976
  • M. T., Les bijoux indiscrets, in Five Architects NY, Officina edizioni, Roma 1976
  • M. T., La sfera e il labirinto: Avanguardia e architettura da Piranesi agli anni ’70, Einaudi, Torino 1980
  • M. T., Storia dell'architettura italiana 1944-1985, Einaudi, Torino, 1982
  • A. Foscari, M. T., L'armonia e i conflitti. La chiesa di San Francesco della Vigna nella venezia del '500, Laterza, Bari, 1983
  • C. L. Frommel, S. Ray, M. T., Raffaello architetto, Electa, Milano, 1984
  • M. T., Venezia e il Rinascimento, Einaudi, Torino, 1985
  • M. T., Ricerca del Rinascimento. Principi, città, architetti, Einaudi, Torino 1992

Agganzos dae fora[modìfica | modìfica su còdighe de orìgine]