Albino Bernardini

Dae Wikipedia, s'entziclopedia lìbera.


Artìculu in LSC

Albino Bernardini (Finiscole,18 de santuaine 1917Tivoli, 31 de martzu 2015) est istadu unu iscritore.

Biografia[modìfica | modìfica su còdighe de orìgine]

Richiamadu durante s'ùrtima gherra, at partitzipadu a sas campannas de Albania, Grètzia e Jugoslàvia. Dae custa esperièntzia naschet Disavventure di un povero soldato, unu libru de denùntzia contra a su machine de totu sas gherras, dedicadu a sos giòvanos.

Dae su 1945 insinnat a tempus prenu in iscola. In su 1960 dassat sa terra sua e andat a istare a probe de sa capitale, in ue cumintzat unu capìtulu nou de sa bida sua: intrat a fàghere parte de su MCE (Movimentu de Cooperatzione Educativa) in ue connoschet su poeta-iscritore pro sos pitzinnos Gianni Rodari devenende amigos carrales.

In su 1968 publicat Un anno a Pietralata, su primu libru suo, e dae ue faghent sa pellìcula Diario di un Maestro. Dae tando at a iscriere unu libru in fatu de s'àteru, su bonu paristòrias e contos pro pitzinnos. At bisitadu iscolas medas in Itàlia e in s'èsteru: Istados Unidos, ex Unione Soviètica, Isvitzera, Polònia, etz.. At retzidu deghinas de prèmios e reconnoschimentos. Est istadu su Presidente de sa giuria Prèmiu Natzionale de Literatura Infantile Sardigna chi si faghet cada duos annos in Ortzai (Nu) e prèmiat contos èditos e inèditos.

Dissìpulu de su frantzesu Prenet e de s'isvìtzeru Jean Piaget est istadu s'ideadore de s'imbentu "didàticu- educativu" fatu dae sas «istòrias sena fine»: est a narrere contos e paristòrias chi non sunt cungruidas a manera chi sos letores minores podant imbentare un'agabu issoro. At collaboradu cun paritzos cuotidianos: l'Unità, Paese Sera e l'Unione Sarda.

Unas cantas òperas[modìfica | modìfica su còdighe de orìgine]

  • Un anno a Pietralata, Illisso, Nùgoro, 2004.
  • La banda del bolide, Dattena, Casteddu, 1991.
  • Le avventure di Grodde, Editori Riuniti, Roma, 1989.
  • Il palazzo delle ali et ateros contos, Condaghes, Casteddu, 1995.
  • Un viaggio lungo trent'anni, Ilisso, Nùgoro, 1996.
  • Tante storie sarde, Castello, Casteddu, 1991.
  • Le bacchette di Lula, Ilisso, Nùgoro, 2003.
  • Storie di gente comune, esperienze politico culturali in Sardigna. Castello, Casteddu, 1993.
  • La scuola riunita, Editori Riuniti, Roma 1973.
  • La supplente, La Nuova Italia, Firenze 1975.

Acàpios a foras[modìfica | modìfica su còdighe de orìgine]