Bernardino Palazzi

Dae Wikipedia, s'entziclopedia lìbera.
Custu artìculu est iscritu cun sa grafia Limba Sarda Comuna. Abbàida sas àteras bariedades gràficas:

campidanesu · logudoresu · nugoresu


Bernardino Palazzi (Nùgoro, 22 de nadale de su 1907 - Roma, 13 de santandria de su 1986) est istadu unu pintore sardu.[1]

Biografia[modìfica | modìfica su còdighe de orìgine]

Est nàschidu in Nùgoro, fìgiu de Francesco, pesaresu, e de Pasqualina Siotto de Orane.[2] A pustis de sos primos istùdios, in Nùgoro e in Tàtari, est andadu a Roma pro istudiare s'arte, sighende posca in Firenze e in Pàdova. Sas primas espositziones suas in Venètzia, a curtzu a su 1925, ant collidu opiniones positivas de sa crìtica e in su 1928 l'ant invitadu a sa biennale de Venètzia. In su 1929 s'est istabilidu in Milanu e in cue est intradu in cuntatu cun su grupu de carrera Bagutta chi at pintadu in su cuadru suo prus famadu, un'ògiu in tela de 155 x 250 cm, espostu in sa de XX Biennales de Venètzia e cunservadu in sa Galleria cumonale de Arte Moderna de Milanu.[3] In su 1946, acabada sa gherra, at cojuadu sa modella Maray Abbove e, fintzas si sa fama sua fiat acabende, at sighidu a traballare e a espònnere cun unu sutzessu discretu. In su 1961 at illustradu, cun 320 disinnos a pastellu, sa Storia della mia vita (S'Istòria de sa vida mea) de Giacomo Casanova e in su 1970, cun 40 tàulas a tèmpera, sa Gerusalemme liberata de Torquato Tasso. Corfidu dae un'ictus in su 1985, est mortu s'annu sighente a s'edade de setantanoe annos.[1]

Espositziones printzipales[modìfica | modìfica su còdighe de orìgine]

  • Sa de IV Espositziones de Arte de sas Tres Venètzias (1926).
  • Biennale de Venètzia (1928 e posca, cun continuidade, finas a su 1948).[1]
  • Quadriennale natzionale de arte de Roma in su Palatzu de sas Espositziones (1931, 1939, 1943, 1948, 1959).
  • I Mustra regionale de sas artes figurativas in Sardigna (1959).[4]

Notas[modìfica | modìfica su còdighe de orìgine]

  1. 1.0 1.1 1.2 (IT) Francesco Franco, PALAZZI, Bernardino in "Dizionario Biografico", in www.treccani.it. URL consultadu su 20 abrile 2018.
  2. (IT) Raffaele De Grada, Bernardino Palazzi, in Issuu, p. 37. URL consultadu su 20 abrile 2018.
  3. (IT) Rita Ladogana, Bernardino Palazzi (PDF), in sardegnacultura.it, pp. 34 e 35. URL consultadu su 20 abrile 2018 (archiviadu dae s'url originale s'11 nadale 2019).
  4. (IT) Bernardino Palazzi, in Galleria Artespazio. URL consultadu su 23 abrile 2018.

Bibliografia[modìfica | modìfica su còdighe de orìgine]

  • (IT) Raffaele De Grada, Bernardino Palazzi (PDF), in Grandi Monografie, Nuoro, Ilisso edizioni, 1988, ISBN 88-85098-03-7. URL consultadu s'11 nadale 2019 (archiviadu dae s'url originale s'11 nadale 2019).
  • (IT) Rita Ladogana, Bernardino Palazzi (PDF), in I Maestri dell'Arte Sarda, Nuoro, Ilisso edizioni, 2005, ISBN 88-89188-10-3. URL consultadu s'11 nadale 2019 (archiviadu dae s'url originale s'11 nadale 2019).

Ligàmenes esternos[modìfica | modìfica su còdighe de orìgine]

Francesco Franco, PALAZZI, Bernardino in "Dizionario Biografico", in www.treccani.it. URL consultadu su 20 abrile 2018.

Controllu de autoridadeVIAF (EN96200279 · ISNI (EN0000 0000 8168 4571 · GND (DE119078899 · LCCN (ENn50051827 · SUDOC (FR199234272 · WorldCat Identities (ENn50-051827